To właśnie tego dnia, 11 listopada, nasi rodacy mogli w końcu powiedzieć, że są mieszkańcami Rzeczpospolitej. Nie Królestwa Polskiego, nie Kraju Przywiślańskiego, lecz właśnie Polski. To 1918 rok stał się dla nas dniem niepodległości, znakiem siły i niezłomności naszych rodaków, a także wspomnieniem tych, którzy za naszą wolność oddali własne życie. Wielu z nich ginęło, wielu straciło rodziny, wielu było skazanych na wieczną tęsknotę, za krajem, będąc na emigracji. Jednym z nich był Cyprian Kamil Norwid, który poruszał ten temat w swoich utworach, np. w „Mojej piosnce [II]”:„…Do kra­ju tego, gdzie kru­szy­nę chle­ba Pod­no­szą z zie­mi przez usza­no­wa­nie Dla da­rów Nie­ba…. Tę­sk­no mi, Pa­nie… Do kra­ju tego, gdzie winą jest dużą Po­pso­wać gniaz­do na gru­szy bo­cia­nie, Bo wszyst­kim słu­żą… Tę­sk­no mi, Pa­nie…”Z tego powodu doceniajmy ojczyznę, którą mamy, wywalczoną z tak wielkim poświęceniem. Tę, w której przyszło nam żyć i mieć w sercu.